Kiełbasa jest robiona ze świńskiego odbytu, co skrzętnie zasłania jej nazwa przywołująca na myśl strzelistość gotyckich katedr. Ale ta strzelistość też jest bardzo dwuznaczna: akt strzelisty, czyli krótka i intensywna modlitwa, to po francusku"acte jaculatoire", gdzie najbardziej rzucającą się w oczy i w uszy sylabą jest "cul" czyli nazwa określająca część ciała, z której robiona jest rozeta. Jeżeli dodamy do tego, że "jaculatoire" morfologicznie bardzo blisko do nieco odmiennego aktu, który Rzymianie określali jako ejaculatio, to nagle z rejonów kultury wysokiej staczamy się w odmęty kultury niskiej.
Bardzo lubię rozdrapywać te tajemnice francuskiego wyrafinowania, potężnej konstrukcji dyskursywnej, która pochodzi jeszcze z czasów klasycyzmu i nosi nazwę "dobrego smaku". Czyli: szlachtujemy wieprzka, robi z jego tyłka kiełbasę, ale potem o tym nie mówimy, bo nasze poczucie dobrego smaku nam na to nie pozwala. To stałe stałe napięcie między wysokim a niskim jest świetnym materiałem do obserwacji. Doskonały jest w tym Stephen Clarke, autor autobiograficznych genialnych książek z serii "Merde", które są prześmieszną ale również pełną sympatii satyrą francuskości. A swoją drogą bohater pierwszej części "Merde" po raz pierwszy całował się w Paryżu z niejaką Alex (jeśli dobrze pamiętam), która w chwili pocałunku była w połowie swojej kanapki z rozetą:-).
Ciekawie wypada też porównanie polskiego i amerykańskiego stereotypu Francuzów. Po polsku wyjdzie nam coś w okolicach "Francji elegancji", po amerykańsku natomiast będzie to: Jedzenie głowy, typical French art.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz